La agrupación islandesa Sigur Rós, regresó a Guadalajara, después de catorce años. El recuerdo aquel increíble 2008 en que tocaron por primera vez en la ciudad fue inevitable.
Siempre es difícil hablar cuando te encuentras ante un show musical de talla internacional, sobre todo ante una banda con casi treinta años de trayectoria; si bien puedo decir que la monotonía de la misma propuesta musical me arrastra a hablar más superficial de lo que acontece en la escena mexicana, pero después de que escuchar nuevamente en vivo a una banda de la talla de Sigur Rós, y sin expectativa alguna, no queda más que decir «que nos traes para escuchar después de catorce años«.
La noche de este 5 de mayo cientos de melómanos se dieron a la tarea de llegar al Auditorio Telmex (unos tarde y otros temprano pero llegaron), para ser parte de este nuevo capítulo musical de los islandeses en México. Transcurrían los minutos y poco después de las 21:00 hrs., la hora pactada, el sonido local del recinto lanzó el ansiado aviso de «Tercera llamada. Comenzamos». Durante un par de minutos, el público siguió ingresando al espacio buscando con desconcierto su lugar asignado, ya que no sabemos cuál fue el criterio del acomodo tras los ajustes del espacio en el venue para este evento. El concierto inicio en punto de las 21:07 horas y aún había gente entrando; sin embargo, la banda ya había comenzado su show. Vaka (Untitled #1), fue la encargada de comenzar la velada; algunas personas atentas, otras todavía buscando su asiento y otros más se quedaron pasmados, hipnóticos en los pasillos del Auditorio, olvidando lo que estaban haciendo; se escucharon murmullos que fueron neutralizados por los asistentes que pedían silencio, sin importar que la voz de Jón Þór Birgisson ya resonaba de fondo. En ese instante, me vino a la mente el flash back del documental Heima, con el que concluyeron su gira mundial en la primavera de 2016 remembrando una serie de conciertos gratuitos al aire libre en su tierra natal evidenciando como los habitantes viajan para presenciar el evento y, poco a poco, curiosas, familias enteras se acercan y se sientan a escuchar su música mientras el concierto ya estaba iniciado; de esta misma manera observe los pasillos del Auditorio Telmex.
Conforme transcurrieron esos primeros minutos, los presentes comenzaron a fluir directo a sus lugares gracias al reacomodo, se favoreció para que el show intimara más con los asistentes; los espacios entre asiento fueron desapareciendo poco a poco para que todos entrarán en comunión con la banda de forma contemplativa. Luego, vinieron temas como Fyrsta (Untitled #2) y Samskeyti (Untitled #3) propiciando una atmósfera de total introspección, invitando a un viaje trascendental a todos los testigos de esta mágica presentación impecable y el acompañamiento visual, que no buscaba robar la atención sino lograr ese efecto de completar la ecuación para vivir unos momentos hipnóticos.
Transcurrió el tiempo, inmersivo, como imán fuimos relajándonos en nuestro asiento, despidiendo todo ese estrés y ajetreo vivido durante el día, pero sin olvidar tener siempre nuestro oído atento para disfrutar cada uno de los acordes y matices ofrecidos por los islandeses como su música. Tal vez no lo sabíamos, pero una vez todos sentados, la magia musical relució paulatinamente, los murmullos fueron silenciados por música, luces y producción llegando así a un intermedio, en punto de las 22:00 horas, dando fin al primero de dos actos preparados para esta noche.
Entre los pasillos y asientos pudimos ver a diversos personajes de la escena artística musical de la ciudad, que no podían perder la oportunidad de ver un concierto de esta talla y que no ocurre tan frecuente, siendo sin duda, una de las propuestas más sorpresiva y acertada para la cartelera del 2022 en Guadalajara. Tras una breve pausa de aproximadamente 20 minutos, la gente regresó a sus lugares y se entregó nuevamente a ese carrusel de sentimientos que la musica nos ofrecía: altos bajos, melancólicos, rítmicos y hasta estridentes fueron empapando nuestros oídos junto a las canciones que nos tenían preparadas. En un segundo acto más eufórico y estruendoso, pudimos disfrutar de temas como Glósóli E-Bow (Untitled #6), Ekki Múkk o Festival, que fueron los encargados de marcar el tono de esta continuación y donde, por momentos, los presentes aplaudieron y levantaron las manos al ritmo de la música provocando que la propia banda se entregara más a ese trance sonoro en que nos tuvo inmersos hasta cerrar esta noche tan especial con Keveikur y Popplagið (Untitled #8) cerca de las 23:00 horas.
Texto: Salvador Tabares
Fotografia: Diego Rodriguez
Y para nuestros hermanos que están del otro lado del charco y desean saber de lo acontecido en esta velada. Traducido por Google
Og fyrir bræður okkar sem eru hinum megin við tjörnina og vilja vita hvað gerðist í kvöld. Þýtt af Google
Íslenski hópurinn Sigur Rós sneri aftur til Guadalajara eftir fjórtán ár. Minningin um það ótrúlega 2008 þegar þeir spiluðu í fyrsta skipti í borginni var óumflýjanleg.
Það er alltaf erfitt að tala þegar maður stendur frammi fyrir tónlistarsýningu af alþjóðlegri stærðargráðu, sérstaklega fyrir hljómsveit með tæplega þrjátíu ára reynslu; þó ég geti sagt að einhæfni sömu tónlistartillögunnar dragi mig til að tala yfirborðskenndari um það sem gerist í mexíkósku senunni, en eftir að hafa heyrt hljómsveit af stærðargráðu Sigur Rósar í beinni á ný, og án nokkurra væntinga, er ekkert eftir segðu «hvað færðu okkur að hlusta á eftir fjórtán ár«.
Aðfaranótt þessa 5. maí tóku hundruð tónlistarunnenda að sér að mæta í Auditorio Telmex (sumir seint og aðrir snemma, en þeir komu), til að vera hluti af þessum nýja tónlistarkafla Íslendinga í Mexíkó. Mínúturnar liðu og skömmu eftir klukkan 21:00, á umsömdum tíma, hleypti staðbundnum hljóði af stað langþráðri tilkynningu um «Þriðja símtalið. Við byrjum.» Í nokkrar mínútur hélt almenningur áfram að fara inn í rýmið og leitaði að sínum úthlutaða stað með ráðvillt, þar sem við vitum ekki hver gistiskilyrðin voru eftir aðlögun rýmisins á staðnum fyrir þennan viðburð. Tónleikarnir hófust klukkan 21:07 og enn var fólk að koma inn; þó var hljómsveitin þegar byrjuð á sýningu sinni. Vaka (Án titils #1), sá um að hefja kvöldið; sumir gaumgæfilega, aðrir enn að leita að sætum sínum og aðrir voru agndofa, dáleiðandi á göngum Áheyrnarsalarins og gleymdu því sem þeir voru að gera; Murr heyrðust sem voru hlutlaus af fundarmönnum sem báðu um þögn, burtséð frá því að rödd Jón Þór Birgisson bergmálaði þegar í bakgrunni. Á því augnabliki kom upp í hugann endurlit heimildarmyndarinnar Heima sem þau luku heimsreisu sinni vorið 2016 og rifjaði upp röð ókeypis útitónleika í heimalandi sínu sem sýndu hvernig íbúar ferðast til að verða vitni að atburðinum. smátt og smátt koma forvitnar heilu fjölskyldurnar og setjast niður til að hlusta á tónlistina sína á meðan tónleikarnir eru þegar byrjaðir; Á sama hátt skaltu fylgjast með göngum Auditorio Telmex.
Þegar þessar fyrstu mínútur liðu fóru viðstaddir að streyma beint á sína staði þökk sé endurröðuninni, hún var ívilnuð þannig að sýningin varð innilegri við fundarmenn; bilin á milli sæta voru að hverfa smátt og smátt svo allir gátu gengið í samneyti við hljómsveitina á íhugulan hátt. Síðar fylgdu lög eins og Fyrsta (Untitled #2) og Samskeyti (Untitled #3) sem veittu andrúmslofti algjörrar sjálfsskoðunar, buðu öllum vitnum þessarar töfrandi, óaðfinnanlegu framsetningu og sjónræna undirleikinn, sem ekki reyndi að stela athyglinni, að yfirskilvitlegt ferðalag en til að ná þeim áhrifum að klára jöfnuna til að lifa sumum dáleiðandi augnablikum.
Tíminn leið, yfirgnæfandi, eins og segull að slaka á í sætinu okkar, að kveðja allt stressið og ysið sem upplifði yfir daginn, en án þess að gleyma að hafa eyrun alltaf opin til að njóta hvers og eins hljóma og blæbrigða sem boðið er upp á af Íslendingana sem tónlist þeirra. Kannski vissum við það ekki, en þegar allir voru búnir að setjast, skein tónlistargaldurinn smám saman, kurrarnir þagnuðu niður af tónlist, ljósum og framleiðslu, og náðu því hléi, klukkan 22:00, sem endaði fyrsta þáttinn af tveimur. í kvöld.
Í göngum og sætum mátti sjá ýmsar persónur úr tónlistarlífi borgarinnar, sem gátu ekki sleppt tækifærinu til að sjá tónleika af þessari stærðargráðu og það gerist ekki svo oft, enda án efa einna mest óvænt og vel heppnaður. fyrir 2022 auglýsingaskiltið í Guadalajara. Eftir um það bil 20 mínútna stutta hlé, sneri fólkið aftur á sinn stað og gaf sig enn og aftur upp fyrir þessari hringekju tilfinninga sem tónlistin bauð okkur upp á: háar lægðir, depurð, taktfastur og jafnvel stríðinn var að renna í bleyti í eyrum okkar ásamt lögum sem höfðu okkur undirbúinn. Í gleðskaparfyllri og þrumandi seinni þætti gátum við notið laga eins og Glósóla E-Bow (Untitled #6), Ekki Múkk eða Festival sem sáu um að setja tóninn fyrir þetta framhald og þar sem viðstaddir voru stundum. klappað og Þeir réttu upp hendurnar í takt við tónlistina, sem varð til þess að hljómsveitin sjálf gaf sig meira undir þennan hljómmikla trans sem hún lét okkur sökkva okkur niður í þar til við lokuðum þessu mjög sérstaka kvöldi með Keveiki og Popplaginu (Án titils #8) um klukkan 23:00.
Texta og ljósmyndun: Salvador Tabares/ photo Diego Rodriguez